1912-ci ilin 14 aprel gecəsi dünya okeanlarının sükutu, insanın texnoloji iddiasının faciəvi cavabı ilə pozuldu. Bəşəriyyətin o dövrdə “suda batmaz” kimi təqdim etdiyi Titanik gəmisi, Şimali Atlantikanın qaranlıq sularında aysberqin amansız sərtliyinə məğlub oldu. Bu, yalnız bir gəminin batması deyildi – bu, insanın öz gücünə həddindən artıq etimadının su altında qalması idi.
AzPost bildirir ki, Titanik, Böyük Britaniyanın gəmiqayırma sənayesinin şah əsəri hesab olunurdu. Uzunluğu 269 metrə çatan bu möhtəşəm gəmi 2 mindən çox sərnişin və heyətlə birlikdə 10 aprel 1912-ci ildə Sauthemptondan Nyu-Yorka doğru ilk və son səfərinə çıxmışdı. Dörd gün sonra, 14 aprel gecəsi saat 23:40 radələrində gəminin nəhəng bədəni gözə görünməyən bir aysberqin kəskin qırağı ilə qarşılaşdı. Əvvəlcə kiçik bir silkələnmə kimi hiss olundu, amma gəminin alt hissəsində baş verən dəliklər fəlakətin ayaq səsləri idi.
Titanikin batması təhlükəsizlik tədbirlərindəki ciddi boşluqları gün üzünə çıxardı. Gəmidə yalnız 1178 nəfər üçün xilasetmə qayıqları mövcud idi, halbuki üzərində 2200-dən artıq insan var idi. Bu, hadisəni sadəcə qəza yox, planlaşdırma və məsuliyyət baxımından bir qəflət simvoluna çevirdi.
Sərnişinlər arasında zəngin sənaye maqnatlarından tutmuş, yeni həyat arzusu ilə Amerikaya yollanan imkansız ailələrə qədər müxtəlif təbəqədən insanlar var idi. Amma soyuq Atlantik suyu hamısı üçün eyni qəddar idi. Kapitan Edvard Smitin batmaq üzrə olan gəminin göyərtəsində son ana qədər dayanması və orkestrin ölümə doğru yola salınan musiqilər ifa etməsi bu faciəni insan ruhunun fədakarlıqla dolu anları ilə yadda saxladı.
Titanik faciəsi yalnız tarix kitablarının səhifələrində deyil, həm də bəşəriyyətin yaddaşında dərin izlər buraxdı. Bu hadisədən sonra beynəlxalq gəmiçilik qanunvericiliyində mühüm dəyişikliklər edildi: xilasetmə avadanlıqları məcburi qaydada artırıldı, buzlu suların monitorinqi gücləndirildi, və SOS siqnalı qlobal rabitədə standart çağırışa çevrildi.
Bu gün Titanik – nəinki texniki qəflətin, həm də insani ibrət dərsinin adıdır. Onun hekayəsi təkcə batmaq deyil, lovğalığın, səhlənkarlığın və təbiətə qarşı etinasızlığın son nöqtəsidir. 14 aprel gecəsi sadəcə bir gəmi yox, həm də bir dövrün inamı suyun dibinə batdı.
