Dünyada elə qanunlar var ki, ilk baxışdan zarafat kimi görünür, amma onlar real qanuni qüvvəyə malikdir. AzPost bildirir ki, bu qəribə və bəzən gülünc görünən qadağalar müxtəlif ölkələrin mədəniyyətindən, tarixindən və sosial davranış normalarından qaynaqlanır. Məsələn, Kanadanın Alberta əyalətində “ayı ilə güləşmək” qadağandır. Bu, heyvanlara qarşı zorakılığın qarşısını almaq məqsədi daşısa da, qanunun ifadə forması internet istifadəçiləri arasında çox vaxt zarafat mövzusuna çevrilib.
Sinqapurda saqqız satmaq və ictimai yerdə çeynəmək qadağandır. Bu qərar 1992-ci ildən qüvvədədir və məqsədi şəhərin təmizliyini qorumaqdır. Sinqapur həmçinin ictimai yerlərdə tualetdən istifadə etdikdən sonra su çəkməməyi də cərimə ilə cəzalandırır. Bu ölkədə mədəni nizam-intizam qanunlara çevrilib.
İsveçrədə gecə saat 10-dan sonra evdə unitaz çəkmək qadağandır, xüsusilə çoxmənzilli binalarda. Bu qərar qonşulara səs narahatlığını minimuma endirmək məqsədi daşıyır. İsveçrədə səs-küyə qarşı bu həssaslıq sosial hörmətin hüquqi ifadəsidir.
Danimarkada valideynlər körpələrinə istədikləri adı verə bilməzlər. Dövlət tərəfindən təsdiqlənmiş adlar siyahısı var və bu siyahıya uyğun olmayan ad seçmək üçün icazə almaq lazımdır. Bu, uşaqların gələcəkdə məsxərəyə qoyulmasının qarşısını almaq məqsədilə tətbiq olunur.
İtaliyanın Capri adasında taqqıltılı ayaqqabılarla gəzmək qadağandır. Bu səs-küyün qarşısını almaq üçün qəbul edilib və ictimai sakitliyə hörmətlə yanaşılır. Eyni zamanda Venesiyada göyərçinləri yemləmək cinayət sayılır.
İranın “rəsmi saç düzümü siyahısı” da dünyada nadir qadağalardan biridir. Burada kişilər üçün icazə verilmiş saç modelləri dərc olunur, qeyri-qanuni hesab edilən modellərə görə cərimə və salonun bağlanması ilə nəticələnən hallar olub.
Filippində “şəxsi hekayə ilə təhqir” cinayətdir. Yəni, əgər biri yazılı və ya şifahi şəkildə sizin həyatınızı təhrif edib sizi rüsvay edirsə, bu, hüquqi məsuliyyətə səbəb olur.
Yunanıstanda ictimai yerlərdə topuqlu ayaqqabılar geyinmək qadağandır, xüsusilə tarixi yerlərdə. Bu, qədim abidələrin qorunması üçün qəbul edilib. Bənzər səbəblərlə Yaponiyada ictimai hovuzlara döymə ilə girmək bir çox hallarda qadağandır, çünki döymələr yakuza ilə assosiasiya edilir.
Taylandda kralın şəkli olan pulu tapdalamaq böyük təhqir sayılır və bu, kral ailəsinə hörmətsizlik kimi qəbul olunur. Hətta bu hərəkətə görə həbs cəzası nəzərdə tutula bilər.
Fransada ölü kimi qeyd olunmaq mümkündür – bu, məhkəmə səhvlərindən və bəzən də sənəd saxtakarlığından qaynaqlanır. Hazırda “hüquqi olaraq ölü” sayılan, amma həyatda olan insanlar var.
Çində reinkarnasiyaya dövlət izni olmadan inanmaq və bunu yaymaq qadağandır. Bu, xüsusilə Tibetdəki dini rəhbərlərə qarşı yönəlmiş qərardır və ölkənin siyasi sistemini gücləndirməyə yönəlib.
Bəzi ölkələrdə qanunlar yerli şəraitin və sosial psixologiyanın məhsuludur. Lakin bu qəribə qaydalar həm də o ölkələrin dəyərləri, tarixi hadisələri və ictimai davranış modelləri barədə çox şey deyir. Məsələn, Norveçdə çərşənbə günləri avtomobil yumaq qadağandır, çünki bu gün “özünü təbiətə və düşüncəyə həsr etmə günü” hesab olunur.
Nəticə etibarilə, qanunların rəsmi vəzifəsi ictimai nizamı qorumaq olsa da, bəzən onlar bir xalqın yumor hissini, qorxularını və hətta estetik anlayışını da əks etdirir. Hər bir qəribə qadağanın arxasında gizlənən məntiq, həmin ölkənin ruhuna işıq tutur. Və bu faktlar göstərir ki, dünya nə qədər qloballaşsa da, yerli özünəməxsusluq hələ də hüquq kitablarında yaşayır.
