Tarix boyunca bəzi qanunlar cəmiyyətin idarə olunmasından çox, hökmdarların şəxsi fantaziyalarına xidmət edib. Bu qanunlar o qədər qeyri-adi və məntiqsiz olub ki, onlara baxarkən real olduğuna inanmaq çətindir.
Roma imperatoru Kaligula dənizlə müharibə elan etmiş və əsgərlərinə dalğaları qılıncla kəsməyi əmr etmişdi. O, bu “qələbəyə” görə əsgərləri mükafatlandırmış, “dənizdən qənimət” kimi dəniz daşlarını Romaya aparmalarını əmr etmişdi.
Orta əsr İngiltərəsində “çox dərin düşünmək” və ya “şəxsi fikirlərlə sükuta qərq olmaq” xəyanət əlaməti sayılırdı. Xüsusilə krallıq sarayında bu, krala qarşı sui-qəsd niyyəti kimi qəbul edilirdi.
Fransada XVII əsrdə qadınların şokolad yeməsi üçün ərindən yazılı icazə almaq tələb olunurdu. Bu qanun, qadınların “həddən artıq şirin ləzzətə qapılmasının” əxlaq pozuntusuna səbəb ola biləcəyini iddia edirdi.
Çində Min sülaləsi dövründə yuxuda imperatoru təhqir edən şəxslər sorğu-suala çəkilirdi. Hətta yuxunun detallarına əsasən real cəza da tətbiq olunurdu.
Yaponiyada Edo dövründə samurayların kölgəsinin üzərinə basmaq hörmətsizlik sayılırdı və ölümə səbəb ola bilərdi. Bu, samurayların “müqəddəs varlıq” kimi qəbul olunması ilə bağlı idi.
İsveçrədə bir dövrdə kişi axşam saat yeddidən sonra ayaqyolunda su buraxsa, qonşunun rahatlığını pozduğuna görə cərimələnirdi. Bu, çoxmənzilli binalarda sakitlik qaydalarının ekstremal tətbiqinə bir nümunə idi.
Qədim Misirdə pişik öldürmək ölüm hökmü ilə nəticələnirdi – təsadüfən belə olsa. Pişiklər tanrıça Bastetin simvolu olduğuna görə, bu qanun dini tabu kimi qəbul edilirdi.
Qədim Yunanıstanda kişi müəyyən yaşa çatmamışdan evlənərsə, seçki hüququndan məhrum edilirdi. Bu, cəmiyyətin kişinin həyat təcrübəsini yetərli saymaması ilə əlaqələndirilirdi.
XIX əsr Rusiyasında bığların forması dövlət tərəfindən tənzimlənirdi. Müəyyən bığ tipləri ancaq zadəganlara icazə verilirdi, kəndli sinfi üçün isə qadağan idi.
Almaniyada bir şəhərdə 1400-cü illərdə “gülmək üçün xüsusi yer” ayrılmışdı və yalnız həmin yerdə gülməyə icazə verilirdi. İctimai yerdə gülmək isə ədəbsizlik hesab olunurdu.
